در سال 1345 در ورامین متولد شده و تحصیلات خود را تا مقطع لیسانس در رشته علوم تربیتی ادامه داده است. او از معلمین دلسوز کشور می‌باشد و در عین حال با بسیج، سپاه، جهاد سازندگی و سازمان تبلیغات اسلامی همکاری داشته و از آثار برگزده او می توان به کتاب جنگ پابرهنه، نرگس، مالک خیبر و پروانه‌های عرصه خبر اشاره کرد.
رحیم مخدومی از نویسندگان دفاع مقدس و داستان انقلاب به شمار می رود که تا کنون آثار زیادی از وی به چاپ رسیده است. برای بررسی کمبودها، نقاط ضعف و قوت ادبیات داستانی انقلاب به سراغ این نویسنده مجرب و متعهد رفتیم که ذیل میتوانید ماحصل گفت و گوی خبرنگار سراج24 را با رحیم مخدومی بخوانید:
سراج24: حال ادبیات داستان انقلاب خوب است؟
ما در واقع قصد داریم با ادبیات انقلاب آنچه که اتفاق افتاده را به مخاطب داخل و بین المللی ارائه دهیم. زمانی می توانیم مدعی این باشیم که ادبیات به جایگاه واقعی خودش در حوزه انقلاب رسیده که بتوانیم آثاری را بشماریم و بگوییم این آثار مبیّن آنچه که اتفاق افتاده هست. اما این اتفاق هنوز در عرصه ادبیات نیفتاده و ما الان نمیتوانیم چه برای مصرف داخل و چه مصرف بین المللی بگوییم این تعداد آثار آینه تمام نمای انقلاب بزرگ معصر است. منتهی تلاش هایی در حال انجام هست اما بعضا این تلاش بخاطر دفاع مقدس خیلی کمرنگ شد.
اوایل انقلاب نویسنده های متعهد عزم جدی داشتند که به ادبیات انقلاب بپردازند. بعد از دفاع مقدس کمی این عزم کمرنگ شد. البته ما الان موضوع انقلاب و دفاع مقدس را بطور عام تفکیک نمی کنیم و دفاع مقدس را زیر مجموعه انقلاب می بینیم درنتیجه در کل ادبیات انقلاب نتوانسته به آن جایگاهی که رضایت جامعه را برآورده کند، دست یابد. و تلاش در این زمینه هم به جای اینکه رو به فزونی باشد سالهایی رو به افول بود. بعضی جاها اقداماتی مانند جشنواره داستان انقلاب یا فعالیت های مشابه این صورت پذیرفت و فعالیت های این چنینی چراغی در خانه ادبیات انقلاب برافروخت اما هنوز حق مطلب ادا نشده و ما فاصله زیادی تا آن نقطه ای که مد نظر انقلاب است داریم.
سراج24: مشکل کار را در کجا می بینید که پس از این مدت متمادی تلاش های صورت گرفته بی نتیجه بوده است؟
خب این موضوع از چند جهت باید بررسی شود. یکی از جهاتی که جدی هست و از نظام جمهوری اسلامی انتظار می رود این است که برای رسیدن به این قله باید ساز و کار فراهم شود. حالا ساز و کار نظام در واقع دو نوع می تواند باشد. یک نوع ساز و کار عامه است مانند هدایت عامه ای که نظام دارد. یعنی نظام و برنامه های نظام چشم اندازی دارد و تمام فعالیت های ما در ذیل این چشم انداز تعریف شود مانند آموزش و تعلیم در شاخه های مختلف و این ساز و کار در دل این چشم انداز هضم شود و در این مسیر حرکت کند منتهی این حرکت کند پاسخگو نخواهد بود. در واقع برای جامه عمل پوشاندن به ایده آل ها نیاز به حمایت خاصه هست. یعنی نظام باید ساز و کار ویژه ای تدارک ببیند که ما داستان را چگونه بتوانیم به سرمنزل ایده آل برسانیم. به نظرم من این عامل رهاست. شاید کسی مدعی شود که وزارت ارشاد متولی این کار است اما ما می بینیم که وزارت ارشاد درست عکس این حرکت می کند زیرا ارشاد در دست سیاستمداران حاکم است و نمونه اش وضعیت سینمای کشور که فریاد می زند گاها حرکتش می تواند حتی عکس جهت حرکت نظام باشد.
جدای از ارشاد اگر نهادهای پیش نیازی مثل اموزش و پروش را در نظر بگیریم که نیروسازی و در حوزه های مختلف نیرو تربیت می کنند (که یکی از این حوزه های فرهنگی است) باز هم این ادعا ادعای گزافی است چون در انجا هم هدایت عامه صورت می گیرد و هدفمندی مشخص برای شناسایی مستعدین در عرصه فرهنگ و هنر و اختصاص جذب این افراد و تدارک ساز و کاری برای رشد و تربیت آنها به هیچ وجه صورت نمی گیرد.
یعنی هنوز هیچ جایگاه مشخصی در جمهوری اسلامی برای این اتفاق مهم که افسران فرهنگی دیده، جذب، حمایت و تقویت شوند و اهداف را بشناسند و به سمت آن قله ایده آل سوق دهند وجود ندارد.
اگر بصورت پراکنده افرادی را بینیم که رشدی پیدا کردند و فعالیت هایی را انجام می دهند باید بگوییم که این افراد تحت چتر همان هدایت عامه ای بوده که با اراده و همت والای خودشان رشد کرده اند. این گونه نیست که هدفمندی صورت گرفته باشد و ما توانسته باشیم جمعیت قابل توجهی را اموزش دهیم و در واقع من این خلاء را خدمتتان عرض کردم و انچه که باید اتفاق بیفتد.
سراج24: یعنی شما معتقدید در حوزه ادبیات داستان نیاز به یک جبهه سازی داریم؟
ما به یک قرارگاه نیاز داریم که رصد کند. چون در یک قرارگاه لشکر منتظر ماموریت هایش است. در قرارگاه رصد می شود که ما در کجا قرار داریم و به کجا باید برسیم. چگونه باید شناسایی و خط شکنی کنیم. چه کسانی مستعد این کار هستند؟ چگونه باید اموزش ببیند و بتوانند از عهده این مهم بر بیایند. این قرار گاه است که می آید و تقسیم کار و برنامه ریزی میکنند. قرار گاه باید بسنجد که برای نمونه نیاز 20 ساله ادبیات داستانی چیست و ما چند رمان با چه موضوعاتی در این مدت می خواهیم؟ در حال حاضر چه چیزهایی کم داریم؟ این ها را نویسنده نمی تواند بسنجد. اینها مواردی است که باید رصد شود. ما باید صد در صد پیش بینی کنیم که در جامعه ده ساله آینده کودکان، نوجوانان، جوانان و بزرگسالان چه تعداد از آمار جامعه ما را تشکیل می دهند و نیازهای انها را پیش بینی کنیم. تازه این موارد برای مصرف داخل شکور است و ما امروز در سطح بین الملل صحبت می کنیم. باید برنامه ریزی شود که برای هر کشور چه برنامه هایی داشته باشم. نیاز هایشان را شناسیم و بدانیم که چه موضعواتی برای هر کشور ارائه شود. همه این اقدامات به یک سازمان نیاز دارد که ما نامش را می گذاریم، قرارگاه فرهنگی در سطح فرامرزی که در این قرارگاه باید افرادی تیزهوش، فهیم و فعال فعالیت و برنامه ریزی کنند.
برای نمونه در این بین یکی از افسران نویسنده است. از این قرار گاه می توان به فلان نویسنده گفت که ما رصد کرده ایم و بهتر است شما بر روی فلان رمان کار بکنید. امروز همه این موارد رها و بی سر و سامان است. ناشران و نویسندگان ذوقی و سلیقه ای کار می کنند. مثلا راجع به فلان سردار شهید سی عنوان کتاب چاپ می شود و در رابطه با صدها سردار شهید و سوژه های ناب دیگر هیچ کار خاصی انجام نمی گیرد. این نشان دهنده این است که یک اشفتگی قرارگاهی بر وضعیت فرهنگی حاکم است و ما متاسفانه امروز باری به هر جهت کار می کنیم.
